Εν
έτει 2012 με ότι αυτό συνεπάγεται (βλέπε
κρίση, μνημόνιο…), πέντε ημέρες πριν
τις κοινοβουλευτικές εκλογές , η απεργία
της 1ης
Μάη στην ελλάδα μόνο επετειακή δεν
πρέπει να είναι.
Γεγονός,
βέβαια, είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια
αυτή η μέρα έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό
το πολιτικό της νόημα στις συνειδήσεις
των εργατών/τριών. Στους περισσότερους/ες
η μέρα αυτή πιο πολύ μοιάζει σαν αργία,
γιορτή της άνοιξης, παρά σαν ημέρα μνήμης
και τιμής των εργατικών αγώνων της 1ης
Μάη του 1886. Ωστόσο φέτος και για τους
λόγους που προαναφέραμε, η μέρα αυτή
είναι απαραίτητο να αποκτήσει τα πολιτικά
χαρακτηριστικά που της αναλογούν.
Με
τον καπιταλισμό να εντατικοποιεί την
εκμετάλλευση όλο και περισσότερο λόγω
της οικονομικής κρίσης, η οποία είναι
ουσιαστικά κομμάτι του συστήματος αυτού
και όχι μια ατυχής συγκυρίας,
με τα εργατικά δικαιώματα να καταπατούνται
η φετινή πρωτομαγιά είναι η ιδανική
ευκαιρία για την ανασυγκρότηση και την
ουσιαστική οργάνωση του εργατικού
κινήματος πάνω σε επαναστατικές βάσεις.
Τα
τελευταία χρόνια στην ελλάδα η εργατική
τάξη, παρά τις πιέσεις που δέχεται από
τους εκμεταλλευτές της, έχει αναλωθεί
σε απεργίες-πορείες πυροτεχνήματα.
Τέτοιες αποσπασματικές κινήσεις αντί
να είναι μέτρο πίεσης κατά των αφεντικών
και εργαλείο συσπείρωσης και
ριζοσπαστικοποίησης των εργατών/τριών,
λειτούργησαν περισσότερο ως βαλβίδες
αποσυμπίεσης της κοινωνικής αγανάκτησης
και δυσφορίας. Γι’ αυτή την κατάσταση
μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν τα
πουλημένα εργατικά συνδικάτα (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ)
που παίζουν το ρόλο του διαμεσολαβητή
μεταξύ αφεντικών και εργατών/τριών,
εξυπηρετώντας κυρίως τα συμφέροντα των
πρώτων. Μερίδιο ευθύνης αναλογεί και
στην πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων,
οι οποίες αναλώνονται κυρίως σε
συντεχνιακές-οικονομικές διεκδικήσεις,
αντί να στοχεύουν στο γενικότερο συμφέρον
της εργατικής τάξης, που δεν είναι άλλο
απ’ την αταξική κοινωνία. Κομμάτι αυτού
του φαινομένου αποτελεί και ο
εθιμοτυπικός-θεαματικός χαρακτήρας
που έχει πάρει η σύγκρουση με τις δυνάμεις
καταστολής. Θεωρούμε ότι η πρακτική της
σύγκρουσης με όρους θρησκευτικής
προσήλωσης στον αυθορμητισμό και επί
του πρακτέου σε λογικές hit n run(n hide) τίποτα
δεν έχει πλέον να κερδίσει και κινδυνεύει
να καταλήξει σε μια διαδικασία
αυτοπραγμάτωσης μέσα από τον μηχανισμό
του θεάματος. Για εμάς τέτοιες λογικές
είναι εξ αρχής αποσπασματικές και
ανεπαρκείς. Θεωρούμε ότι σήμερα, η
πραγματική και ουσιαστική σύγκρουση
είναι η οργάνωση με σταθερές δομές που
θα μπορεί να εξασφαλίζει στα μέλη της
το βασικό αίσθημα της εμπιστοσύνης.
Πρώτα στο ζήτημα των πολιτικών συμφωνιών,
μετέπειτα στο οργανωτικό-επιχειρησιακό
σκέλος του εγχειρήματος και κατ’
επέκταση στην επίτευξη της (όσο είναι
αυτό δυνατό) ασφαλούς έκβασης της
εκάστοτε δράσης. Μ’ άλλα λόγια της
σύγκρουσης με τους όρους που θέτουμε
εμείς.
Σε
συνδυασμό, λοιπόν, με τη θωράκιση της
οργάνωσης των εργατών στο δρόμο, ανάλογη
πρέπει να είναι η θωράκιση και στους
χώρους εργασίας. Πρέπει, δηλαδή, να
υπάρξει η οργάνωση των εργατών/τριών
σε επαναστατικά σωματεία βάσης και σε
εργατικά συμβούλια, που στόχο θα έχουν
την κατάληψη και αυτοδιαχείριση των
μέσων παραγωγής από τους ίδιους/ιες,
καθώς και σε κολεκτίβες εργασίας για
την κατάργηση των σχέσεων εκμετάλλευσης
στην παραγωγή.
Η
παρούσα συγκυρία ,λοιπόν, επιβάλει
άμεσες και αποτελεσματικές ενέργειες
από την πλευρά μας που θα στέκονται πάνω
σε μια ρεαλιστική βάση και όχι μια
επανάληψη των στρατηγικών του παρελθόντος,
που πλέον καταρρέουν μεσ’ στα όρια
τους. Κι επειδή, όπως έχουμε ξαναπεί, η
πολιτική είναι η τέχνη είναι του εφικτού,
το δίλημμα που προκύπτει είναι το εξής
απλό: ‘‘ή
αλλάζουμε ή βουλιάζουμε’’.
ΣΚΕΨΟΥ
ΤΑΞΙΚΑ -
ΜΙΛΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ - ΠΡΑΞΕ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΑ
ΓΙΑ
ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙA