Ιστορικά
η πρωτομαγιά
Η επίσημη καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς ξεκίνησε από το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι στις 20 Ιουλίου 1889. Η απόφαση καλούσε σε Διεθνή κινητοποίηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών/τριων που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Στη μέρα της Πρωτομαγιας βρίσκονται όλες οι μαχητικές διεκδικήσεις των εργατριών/των και εργαζομένων όλης της γηςγια το δικαίωμα σε μαι αξιοπρεπή διαβίωση και όχι απλά ένα αναξιοπρεπή αγώνα για ένα μεροκάμματο. Η μέρα αυτή είναι βαμμ΄νη με αίμα, από τους πρώτους πολύνεκρους εργατικούς αγώνες στο Σικάγο του 1886, μέχρι τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το 1936, με τους 12 νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες με εντολή του δικτάτορα Ιωάννη μεταξά.
Η επίσημη καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς ξεκίνησε από το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι στις 20 Ιουλίου 1889. Η απόφαση καλούσε σε Διεθνή κινητοποίηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών/τριων που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Στη μέρα της Πρωτομαγιας βρίσκονται όλες οι μαχητικές διεκδικήσεις των εργατριών/των και εργαζομένων όλης της γηςγια το δικαίωμα σε μαι αξιοπρεπή διαβίωση και όχι απλά ένα αναξιοπρεπή αγώνα για ένα μεροκάμματο. Η μέρα αυτή είναι βαμμ΄νη με αίμα, από τους πρώτους πολύνεκρους εργατικούς αγώνες στο Σικάγο του 1886, μέχρι τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το 1936, με τους 12 νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες με εντολή του δικτάτορα Ιωάννη μεταξά.
Η
ημερομηνία αυτή λοιπόν, συμβολίζει τους
αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο
τον πλανήτη για μόνιμη, δημιουργική και
ικανοποιητικώς αμειβόμενη 8ωρη εργασία,
για το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και
στη νυχτερινή ξεκούραση. Το σύνθημα της
ημεράς αυτής σε όλο τον κόσμο ήταν ''8
ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες
ύπνο''. Στο αίτημα αυτό, ήρθαν να προστεθούν
και τα αιτήματα για συλλογικές συμβάσεις,
ασφαλίσεις υγείας, άδειες και
συνδικαλιστικές ελευθερίες στους χώρους
εργασίας.
Πρωτομαγιά
στην Ελλάδα
Η
πρώτη ελληνική κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε
το 1893
από
τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου
Καλλέργη. Η συγκέντρωση είχε περίπου
2.000 άτομα και έγινε στο Παναθηναϊκό
Στάδιο. Διαδήλωσαν υπέρ της οκτάωρης
εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής
ως αργίας και της κρατικής ασφάλισης
για θύματα εργατικών ατυχημάτων.
Λόγω επεισοδίων και πολλών συλλήψεων
χρειάστηκε
να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια, ως το
1911 που
γιορτάστηκε και πάλι η εργατική
Πρωτομαγιά. Στο διάστημα υπήρχαν μεγάλες
απεργίες και κινητοποιήσεις σε όλες
σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας. Το 1911, η
Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει
τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς
στη Θεσσαλονίκη με κεντρικό σύνθημα «8
ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες
ύπνο».
Αντίστοιχα διαδηλώσεις οργανώθηκαν
και στην Αθήνα.
Στη
δική μας ταξική μνήμη όμως αυτή η μέρα
είναι συνδεδεμένη και με ένα ακόμη
ιστορικό γεγονός, αυτό της εκτέλεσης
200 κομμουνιστών αιχμαλώτων την 1η Μαΐου
1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, από
τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής. Λόγω
της δολοφονίας ενός Γερμανού στρατηγού
και τριών αξιωματικών στους Μολάους
της Λακωνίας από τις αντιστασιακές
δυνάμεις τον Απρίλιο του '44, οι Ναζί
οδήγησαν τους 200 κρατουμένους στο
εκτελεστικό απόσπασμα ως αντίποινα.
Το
σκοπευτήριο της Καισαριανής μεταβλήθηκε
από εκείνη την Πρωτομαγιά του '44 σε
μνημείο θυσίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Απεργιακή
πρωτομαγιά σήμερα
Θεωρώντας
την απεργία ως ακόμη ένα κομμάτι της
ταξικής πάλης, αποτελεί για εμάς πρόσφορο
έδαφος για τη δημιουργία των προϋποθέσεων
της καταστροφής του καπιταλιστικού
συστήματος.
Από
το 2008 που η διεθνής οικονομική και
πολιτική κρίση εμφανίζεται στην Ελλάδα,
το κεφάλαιο βρίσκεται μπροστά σε μια
αδυναμία της κοινωνικής αναπαραγωγής
του. Έτσι επιχειρώντας την αναδιάρθρωση
του, ένα σύνολο μέτρων έρχεται στο
προσκήνιο με σκοπό την υποτίμηση του
κόστους της εργασίας, την αύξηση της
παραγωγικότητας, τη μείωση του διογκωμένου
ελληνικού δημόσιου τομέα και την
ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων
με διάφορους τρόπους όπως προγράμματα voucher, κυριακάτικη εργασία
κλπ.
Για
μας η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας
κακής διαχείρισης του δημοσίου χρήματος
από τα πολιτικά πρόσωπα, ούτε ένα σημείο
των καιρών αλλά ένα δομικό στάδιο μέσα
στον κύκλο του καπιταλισμού. Αποτελεί
ταυτόχρονα όμως μέσο της όξυνσης των
ταξικών αντιθέσεων άρα και ανάδειξης
των αντιφάσεων του καπιταλισμού, μια
ευκαιρία για το ολικό ξεπέρασμα του.
Όντας αποσπασματικές και με
χαμηλή διάρκεια, οι απεργίες των
τελευταίων ετών, κατέληξαν να λειτουργούν
ως βαλβίδες αποσυμπίεσης της κοινωνικής
οργής αδυνατώντας να αποτελέσουν μια
συνεχή διαδικασία για την κλιμάκωση
του οικονομικού-πολιτικού αγώνα.
Με
εφαλτήριο τις οικονομικού τύπου
διεκδικήσεις και τη δυνατότητα ανάπτυξης
της ταξικής συνείδησης μέσω της κοινωνικής
αλληλεπίδρασης που προσφέρει η απεργία,
αποσκοπούμε στην ενσωμάτωση των
εργαζομένων σ' ένα συνολικότερο πολιτικό
αγώνα με ξεκάθαρα επαναστατικά-ταξικά
χαρακτηριστικά. Σε αυτό όμως πρωταγωνιστές
πρέπει να είναι οι ίδιες οι εργαζόμενες
και εργαζόμενοι, αυτοί πρέπει να παλέψουν
για τα δικαιώματά τους, μέσα από τα
σωματεία βάσης και την αυτοοργάνωση
στους χώρους εργασίας. Προβάλλει
επιτακτική λοιπόν η ανάγκη της
επαναστατικής οργάνωσης της εργατικής
τάξης. Με εργατικά συμβούλια και
αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης, που δεν
μένουν μόνο στις οικονομικές διεκδικήσεις,
ενάντια στη λογική της εκπροσώπησης
και της ανάθεσης, με τη δημιουργία
κολεκτίβων εργασίας και την
κατάληψη-αυτοδιαχείριση των μέσων
παραγωγής. Τη δημιουργία δηλαδή ενός
νέου πόλου για το συντονισμό και τη
διάδοση της αλληλεγγύης ανάμεσα στις
εργάτριες και στους εργάτες.