ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
Εν έτει 2012 ο διάχυτος κοινωνικός φασισμός δεν είναι πλέον μόνο διάχυτος. Είναι οργανωμένος, έχει όνομα, και δεν έρπεται πλέον. Έχει σηκώσει κεφάλι και αξιώνει ζωτικό χώρο. Το αυγό του φιδιού επωάστηκε και έχει πλέον βγάλει κεφάλια. Καμουφλαρισμένα με τη μάσκα «ομάδες-σύλλογοι κατοίκων» ή και απροκάλυπτα, τριγυρνάνε στους δρόμους και στις πλατείες των πόλεων και της επαρχίας, στους εργασιακούς χώρους και κυρίως στις συχνότητες των μμε. Τα παραδείγματα δεν εκλείπουν, από τις συνελεύσεις κατοίκων-φασιστών του άγιου παντελεήμονα, μέχρι τις «επισκέψεις» της νεοναζιστικής οργάνωσης χρυσή αυγή στον απεργιακό χώρο της ελληνικής χαλυβουργίας. Αλλά και σε θεσμικό πλαίσιο παρατηρείται άνοδος της οργανωμένης ακροδεξιάς (γενικότερη άνοδος ποσοστών ακροδεξιών κομμάτων, ένταξη πολλών φασιστών σε υπουργικές θέσεις, ενώ o πρόεδρος της χρυσής αυγής χαιρετά ήδη φασιστικά στο δημοτικό συμβούλιο αθηνών ως εκλεγμένο μέλος του κ.α.).
Σε μια κοινωνία που λειτουργεί με το δόγμα «ο καθένας για την πάρτη του», η οικονομική κρίση με την ανεργία και τη μείωση ρευστού για κατανάλωση που αυτή συνεπάγεται, αποτελεί την ιδανική συνθήκη για την καλλιέργεια φασιστικών απόψεων και πρακτικών, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η Ιταλία του 1920 είχε να διαχειριστεί ένα μεγάλο χρέος που άφησε ο 1ος π.π. και το οποίο βάρυνε κυρίως τις πλάτες της εργατικής τάξης. Το καλοκαίρι του ιδίου χρόνου ξεσπάνε μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις εργοστασίων, οι οποίες εξαπλώνονται ταχύτατα σ’ όλες τις βιομηχανικές περιοχές. Κάπου εκεί αναλαμβάνουν και πρώτη φορά δράση οι δυνάμεις των φασιστών (fascio=δέσμη), τις οποίες επανδρώνουν κυρίως βετεράνοι του πολέμου, που χρηματοδοτούμενοι από μεγαλοαφεντικά και με την υποστήριξη της κυβέρνησης και του στρατού, στόχο έχουν την καταστροφή των εργατικών σωματείων και την βίαιη καταστολή των εξεγερμένων εργατών. Στην Γερμανία του μεσοπόλεμου υπήρχε ένα τεράστιο ποσοστό ανεργίας και μια βίαιη προλεταριοποίηση μεγάλης μερίδας των μικρό/μεσοαστών, καθώς και μια δυσβάστακτη αποζημίωση που ήταν υποχρεωμένο να πληρώνει το Γερμανικό κράτος σε διάφορες χώρες λόγο του 1ου Π.Π. (συνθήκη Βερσαλλιών 1919). Ακριβώς σε αυτό το περιβάλλον άρχισε να παίρνει έδαφος ο εθνικοσοσιαλισμός (nαtionalsozialismus) αρχικά με ένα πρόταγμα που έλεγε «δουλειά στους ντόπιους και όχι στους ξένους» και «έξω οι εβραίοι». Όλα αυτά καταλήγουν βέβαια στο Ολοκαύτωμα και στο 2ο π.π. με τους εκατομμύρια νεκρούς, στα χαρακώματα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στη σημερινή, τώρα, συνθήκη της κρίσης χρέους στην ελλάδα, πρώτο θύμα αυτής της κατάστασης είναι οι μετανάστες. Άνθρωποι που ξενιτεύονται για διάφορους σκοπούς, μόνιμη ή περιορισμένη χρονικά παραμονή, αναζήτηση «καλύτερων» συνθηκών ζωής, επιδίωξη πλουτισμού και κοινωνικής ανέλιξης. Οι μετανάστες αποτελούν εργατικό δυναμικό εύκολα εκμεταλλεύσιμο μέσω του φόβου, του ρατσισμού και της καταστολής αλλά και της δικής τους ανάγκης για επιβίωση. Αποτελούν ένα φθηνό εργατικό δυναμικό, που δεν είναι ασφαλισμένο, δεν αντιδράει και δεν απαιτεί έστω τα νόμιμα εργατικά κεκτημένα. Είναι ο εργασιακός σάκος του μποξ για κάθε φέρελπι αφεντικό. Τα δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά που «ενοποιούν» την κοινωνική κατηγορία μετανάστης είναι η φυγή από μια χώρα και ο ερχομός σε μια άλλη καθώς και η κοινή ταξική θέση ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Από εκεί και πέρα η ταξική συνείδηση, η διαφορετική γλώσσα, η διαφορετική κουλτούρα, το διαφορετικό φύλο, η διαφορετική ηλικία, οι διαφορετικές αξίες κ.α. είναι στοιχεία που απαγορεύουν την οποιαδήποτε περαιτέρω γενίκευση αυτών των ανθρώπων σε μια κοινή ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά. Δεν είναι ίδια η Κ. Κούνεβα με ένα νταβατζή ή με κάποιον που σκύβει το κεφάλι στα αφεντικά και ας είναι και οι δύο μετανάστες. Το ίδιο ισχύει και με τους ντόπιους. Δεν είναι ίδιοι αυτοί που αγωνίζονται για τη καθολική ανατροπή του καπιταλιστικού εποικοδομήματος και τη ριζική αναδιάρθρωση της παραγωγής , με αυτούς που ψηφίζουν φασίστες και απαρτίζουν τις ομάδες κατοίκων που μισούν το διαφορετικό. Δεν έχει κανένα κοινό στοιχείο ο εφοπλιστής με τον εργάτη που συμμετέχει σε αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης και ας μιλάνε την ίδια γλώσσα, δεν υπάρχει κανένα σημείο συνεννόησης. Με άλλα λόγια , δεν αναγνωρίζουμε κανένα κοινό εθνικό-φυλετικό-θρησκευτικό συμφέρον μεταξύ των ανθρώπων. Τα κράτη και οι πατρίδες είναι τα μαντριά των αφεντικών· οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν σύνορα. Για εμάς ο μόνος πόλεμος που διεξάγεται είναι ο ταξικός , ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε εργάτες και αφεντικά, σε αυτούς που συνειδητά πολεμάνε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και σε αυτούς που ατσαλώνουν τα δεσμά του κυρίαρχου συστήματος.
Το σύστημα κυρίως μέσω της μιντιακής προπαγάνδας γενικεύει την εικόνα για τους μετανάστες, τους παρουσιάζει συνολικά ως την αιτία της ανεργίας και της «ανασφάλειας». Διαχωρίζει τους μη έχοντες, έλληνες και ξένους, βάση του δικαιώματος στην εργασία με εθνικά χαρακτηριστικά. Τα προϊόντα αυτής της κυρίαρχης προπαγάνδας ποικίλλουν ανά τους καιρούς. Ξεκινώντας από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πριν από κάποια χρόνια έχουμε φτάσει σήμερα στον περιβόητο φράχτη στον Έβρο. Αλλά και για όσους είναι «τυχεροί» και καταφέρουν να εισέλθουν, εκτός από τα κρατικά όργανα, καιροφυλακτούν και οι διάφορες παρακρατικές οργανώσεις-ομάδες κατοίκων οι οποίες αναλαμβάνουν να «ξεβρομίσουν» τις γειτονιές από τους μετανάστες. Άλλωστε τα γεγονότα του περασμένου μαΐου (2011) είναι ακόμη νωπά, όπου με αφορμή την τραγική δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη ένα ρατσιστικό πογκρόμ πρωτοφανούς έντασης και βιαιότητας έλαβε χώρα στο κέντρο της Αθήνας, με έναν νεκρό και δεκάδες άλλους μετανάστες σοβαρά τραυματισμένους. Πρόσφατα μάλιστα έχουν βγει πολλά δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για σχηματισμό ειδικών φασιστο-πολιτοφυλακών οι οποίοι θα εξασφαλίσουν την εθνική-κοινωνική ειρήνη σε περίπτωση γενικευμένης εξέγερσης.
Στη δεδομένη χρονική στιγμή η συνεχής παρουσία μας σε μέρη που υπάρχει καμουφλαρισμένη και μη έξαρση του ρατσισμού, θεωρείται απαραίτητη ως απάντηση στη γενίκευση του φασιστικού φαινόμενου. Η συνολική επιθετική απάντηση σε κάθε είδους ρατσισμό καθώς και σε κάθε φασιστική πρακτική είναι δεδομένη. Να αποδομήσουμε τη κυρίαρχη προπαγάνδα του εθνικού-φυλετικού μίσους αντιστρέφοντάς το σε μίσος ταξικό. Μέχρι την ατομική και συλλογική απελευθέρωση από κάθε είδους φασισμό.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ
ΟΙ ΤΑΞΕΙΣ ΔΕ ΜΕΤΡΙΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΦΥΛΗ