Τους τελευταίους μήνες έχουμε βιώσει μια αυξανόμενη κατασταλτική κίνηση του κράτους απέναντι στις καταλήψεις και τις δομές του κινήματος, με τις πρόσφατες εκκενώσεις της Terra Incognita (17 Αυγούστου – Θεσσαλονίκη), Ρόζα Νέρα (5 Σεπτέμβρη – Χανιά), Κατάληψης Φιλολάου 99 (25 Σεπτέμβρη – Αθήνα) και την 3η σε σειρά εισβολή της αστυνομίας στην Κατάληψη Λιμπερτάτια με στόχο την αναχαίτιση του αγώνα της ανοικοδόμησής της.
Το κράτος δε χάνει ευκαιρία να αποδείξει έμπρακτα τις προτεραιότητές του και αυτό είναι ακόμα πιο εμφανές μέσα στη συνθήκη έξαρσης της πανδημίας του covid-19. Ενώ ο κίνδυνος όχι μόνο δεν έχει περάσει αλλά εντείνεται όλο και περισσότερο με τα αυξανόμενα κρούσματα στον πληθυσμό, η ατζέντα του κράτους επ’ ουδενί δεν περιέχει λεφτά για προσλήψεις υγειονομικού/εκπαιδευτικού προσωπικού, ΜΕΘ και οποιοδήποτε άλλο μέτρο προστασίας για την εξασφάλιση της μη εξάπλωσης του ιού. Είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλη την κοινωνία πως για το σύστημα η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ πιο χαμηλά από την ‘’ομαλή’’ συνέχιση της οικονομίας. Σε μια αρκετά τεταμένη κοινωνική συνθήκη το κράτος επιλέγει συνειδητά να χτυπήσει τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας προσπαθώντας να διαλύσει κάθε αντίσταση. Από συλλήψεις σε αντιφασιστικές παρεμβάσεις και σπάσιμο μαθητικών καταλήψεων που αγωνίζονται για τα αυτονόητα, μέχρι την ολοένα αυξανόμενη λίστα με νομοσχέδια που οδηγούν στην περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης. Προφανώς η επέλαση αυτή θα βάλει για άλλη μια φορά στο στόχαστρό της το αναρχικό κίνημα και τις δομές αγώνα που λειτουργούν ως εστίες συσπείρωσης και αντίστασης απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο.
Η υπεράσπιση των δομών μας και η δυναμική απάντηση του κινήματος στους σχεδιασμούς του κράτους, που μας χτυπά ανελέητα, είναι μονόδρομος. Οι καταλήψεις είναι χώροι ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. Είναι οι χώροι μέσα από τους οποίους γεννάμε και οργανώνουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις μας. Σε κάθε χτύπημα της καταστολής πρέπει να στεκόμαστε δυνατότεροι. Όπως και με την υπόθεση της Λιμπερτάτια, με τις αλλεπάλληλες επιθέσεις της καταστολής, η υποχώρηση δεν ήταν και ούτε θα είναι ποτέ λύση. Ο δίκαιος αγώνας για την ανοικοδόμησή της θα συνεχίσει αφήνοντας ένα πολύ ηχηρό μύνημα ελπίδας στον συνολικότερο αγώνα υπεράσπισης των δομών μας. Το κράτος καραδοκεί να εκμεταλλευτεί και την παραμικρή σπιθαμή γης που θα παραχωρήσουμε, συνεπώς η επιμονή μας στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες είναι αυτή που θα λυγίσει το ξίφος της καταστολής.
ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Καλούμε όλον τον αλληλέγγυο κόσμο, τον κόσμο του αγώνα και της κοινωνικής βάσης σε
ΠΟΡΕΙΑ 31 ΟΚΤΩΒΡΗ, ΚΑΜΑΡΑ στις 13.00
Καταληψη Libertatia
Σχόλια