διότι
δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις
[Απάντηση
σε ένα τελεσίγραφο]
Έφτασε
στα χέρια μας, λοιπόν, το τελεσίγραφο
της Κομαντατούρας. Μας δίνει μερικές
μέρες να παραδοθούμε. Είναι η διαχρονική
έπαρση μιας ολοκληρωτικής εξουσίας που
«ενέπνευσε» αυτή την ανακοίνωση,
υπογεγραμμένη από το χέρι του πρακτορίσκου
εκτελούντα χρέη υπουργού των Δυνάμεων
Καταστολής. Αυτό καθ' αυτό το τελεσίγραφο
δεν εξυπηρετεί ασφαλώς κανέναν άλλο
σκοπό πέρα από την επικοινωνιακή
διαχείριση του ζητήματος. Το περιεχόμενο
του όμως έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού
αποτελεί την πλέον επίσημη διακήρυξη
ενός ευρύτατου αντικοινωνικού και
ειδικότερα αντι-αναρχικού κρατικού
πογκρόμ.
Στο
πλαίσιο της ενιαίας κρατικής καταστολής
απέναντι στις κοινωνικές και ταξικές
αντιστάσεις, απέναντι σε όσους δεν
σκύβουν το κεφάλι, η σημερινή κυβέρνηση
χρησιμοποιεί τα πεπραγμένα της κυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ για να ολοκληρώσει την κατασταλτική
εκστρατεία εναντίον των αναρχικών, των
προσφύγων και μεταναστών, των φοιτητών
και της νεολαίας. Υπολογίζουν ότι έχουν
με το μέρος τους όλα τα Μέσα Μαζικής
Ενημέρωσης, ότι δεν υπάρχει καμιά
κομματική/θεσμική αντιπολίτευση που
θα έθετε σοβαρά εμπόδια και επίσης ότι
η κοινωνική βάση έχει μετατοπιστεί προς
συντηρητικές, μισαλλόδοξες έως και
ανοιχτά ρατσιστικές και αυταρχικές
θέσεις. Και σ' αυτά δεν πέφτουν έξω. Τα
ΜΜΕ που πάντοτε αποτέλεσαν τη ναυαρχίδα
της κατασταλτικής προπαγάνδας σήμερα
πια έχουν ελεγχθεί εξολοκλήρου (κανάλια,
εφημερίδες, ραδιόφωνα) από το κράτος
και τους πασίγνωστους μαφιόζους,
δολοφόνους μεγαλο-καπιταλιστές, οι
οποίοι διαπλέκονται άμεσα με το κράτος
και την κυβέρνηση.
Όντως
όπως δεν υπήρξε ποτέ κανένα κόμμα το
οποίο να ενδιαφέρεται πραγματικά για
τις κοινωνικές ελευθερίες, για τους
καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους,
καθότι η στρατηγική κάθε κόμματος είναι
η κατάκτηση της εξουσίας με κάθε μέσο.
Σήμερα πια έχει γίνει ακόμη πιο ευδιάκριτο
ότι η «νίκη» του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες
εκλογές έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη
ήττα για την κοινωνική βάση που ανέθεσε
τις ελπίδες της σε αυτή τη «λύση». Η δε
άσκηση εξουσίας με όρους καταστολής
των κοινωνικών κινημάτων και από την
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει κανένα
πεδίο μιας εκ νέου εξαπάτησης της
κοινωνικής βάσης ότι αποτελεί κάποια
εναλλακτική επιλογή απέναντι στο
αυταρχικό κράτος της Δεξιάς. Ασφαλώς,
επίσης, δεν θα περίμενε κανείς να αναλάβει
κάποια ουσιαστική δράση το ΚΚΕ, ώστε να
υπερασπιστεί τις καταλήψεις.
Τέλος,
όντως η κοινωνική βάση μετά την
οπισθοχώρηση του κύματος αντίστασης,
όπως ξέσπασε αυτό από τις φοιτητικές
κινητοποιήσεις του ΄06-'07 μέχρι την
προλεταριακή έκρηξη του 2012, έχει
συντηρητικοποιηθεί, ως αποτέλεσμα της
αποδρομής των κοινωνικών αγώνων. Δεν
είναι τόσο ότι έχουν αυξηθεί ποσοτικά
οι φασίστες, οι ρατσιστές και όσοι
αποθεώνουν τους βασανιστές της αστυνομίας
και ραίνουν με ροδοπέταλα τα καθάρματα
του πολιτικού κατεστημένου, το ποσοστό
αυτό είναι διαχρονικά καταγεγραμμένο
στον κοινωνικό σχηματισμό της χώρας,
αλλά ότι έχει χάσει την πρωτοβουλία των
κινήσεων ο λαϊκός παράγοντας, ο κόσμος
του αγώνα.
Οι
μάχες οπισθοφυλακής που δίνονταν τα
τελευταία 4 χρόνια εναντίον της σαρωτικής
κοινωνικά επίθεσης της κυβέρνησης του
ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα θα πρέπει να μετατραπούν
σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σε
έναν συνολικό πόλεμο απέναντι στον
ολοκληρωτικό πόλεμο που κήρυξε το κράτος
εναντίον του αναρχικού κινήματος και
των «επικίνδυνων τάξεων». Τώρα οφείλει
η κοινωνική βάση να συμμετάσχει μαζικά
στην αντίσταση απέναντι στην κρατική
καταστολή, ώστε να ξαναπιάσει το νήμα
της αξιοπρέπειας και της ανυποταγής.
Λέγαμε τα προηγούμενα χρόνια πως ότι
δεν μπόρεσε να περάσει η Δεξιά τα πέρασε
η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το τρίτο μνημόνιο,
το ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, την ακόμη
πιο έντονη υποβάθμιση των ζωών μας, τώρα
λοιπόν έρχεται η Δεξιά να ολοκληρώσει
ότι δεν πρόλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς με το
δικό της αυταρχικό στυλ. Γιατί όταν η
κυβέρνηση «με κορμό» το ΣΥΡΙΖΑ απομείωνε
την κοινωνική αντίδραση και χτυπούσε
τις δυνάμεις που επιχειρούσαν να
ανασυγκροτήσουν τον ιστό της κοινωνικής
αντίστασης, δεν μπορούμε βέβαια να
περιμένουμε τίποτε λιγότερο εκ μέρους
της ανοιχτά εκφασισμένης δεξιάς από
την επιχείρηση ενός σαρωτικού χτυπήματος
στον κόσμο του αγώνα. Σε τι στοχεύει
όμως αυτή η επίθεση;
Από
τα πρώτα έργα της νέας διαχείρισης
φάνηκαν οι προθέσεις της ολοκληρωτικής
συντριβής όλων των καταπιεσμένων. Η
μεταφορά της διαχείρισης του μεταναστευτικού
ζητήματος στο Υπουργείο Προστασίας του
Πολίτη -από κοινού με τη διαχείριση των
φυλακών- σημειολογικά υπογράμμιζε την
απόλυτη ταύτιση του μεταναστευτικού
υποκειμένου με την παρανομία και
ουσιαστικά δήλωνε τη δημιουργία κλειστών
κέντρων/ φυλακών για τους πρόσφυγες και
τους μετανάστες και τη «στρατιωτικού
τύπου» διαχείριση του συνόλου των
εγκλείστων. Το σπάσιμο του Ασύλου στα
Πανεπιστήμια στόχευε επακριβώς στην
κατά δοκούν εισβολή της Αστυνομίας σε
αυτά, ώστε να χτυπηθεί οποιαδήποτε
διαδικασία στη βάση των φοιτητών που
θα μπορούσε να φέρει προσχώματα τόσο
στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όσο
και σε ένα σωρό ακόμα από κοινωνικά
ζητήματα στα οποία πάντα η νεολαία
έπαιζε σημαντικό ρόλο, αντιστεκόμενη
στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Τέλος,
η στοχοποίηση του αναρχικού κινήματος
και των δομών του, όπως επίσης των
καταλήψεων πολιτικών και στέγης
συγκροτούν ένα ενιαίο δόγμα, το οποίο
στοχεύει στο τσάκισμα όσων παράγουν
στην κοινωνική βάση τις προϋποθέσεις
της εξέγερσης, μαζί με την κακοποίηση
όσων περισσεύουν ή δυνατόν και την
εξόντωσή τους.
Ο
στόχος της κυβέρνησης είναι να επικεντρώσει
σε μια αφήγηση ότι χτυπάει την ανομία,
αφού ασφαλώς σε ζητήματα οικονομίας
και κοινωνικής πολιτικής μόνο χειρότερα
μπορεί να πάνε τα πράγματα για τους
πληβείους, ένα αφήγημα που καταναλώνεται
εύκολα από την ακροδεξιά εκλογική βάση
της Νέας Δημοκρατίας. Αφού κλείνει τις
«δομές φιλοξενίας» προσφύγων και
μεταναστών, δημιουργεί έπειτα νέα
κλειστά κέντρα - φυλακές στα νησιά. Η
μόνη πιθανότητα να κλείσουν το κολαστήριο
της Μόριας είναι για να φτιάξουν κάτι
ανάμεσα σε Μακρόνησο και Γκουαντανάμο.
Εξορία λοιπόν για τους πρόσφυγες και
τους μετανάστες, φυλακές και διώξεις
για τους αγωνιστές.
Αυτός
ο σχεδιασμός σκοπεύει να συντρίψει
αρχικά το αναρχικό κίνημα, γιατί η
εξουσία γνωρίζει ότι αυτός είναι ο πλέον
επικίνδυνος για το καθεστώς πολιτικός
χώρος, αποτελεί ουσιαστικά τον «εσωτερικό
εχθρό» του ελληνικού κράτους, το οποίο
έχει συνέχεια και φυσικά δεν ξεχνά. Δεν
ξεχνά ότι τη φλόγα που πυροδότησε τη
μεγαλύτερη εξέγερση της σύγχρονης
ιστορίας της χώρας την άναψαν οι αναρχικοί
τον Δεκέμβρη του 2008 στα Εξάρχεια, μετά
τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
από τον δολοφονικό αστυνομικό μηχανισμό
της δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τον
υπουργό Δημόσιας Τάξης του Δεκέμβρη,
Προκόπη Παυλόπουλο, Πρόεδρο της
Δημοκρατίας και η Νέα Δημοκρατία τώρα
έρχεται να δώσει τελεσίγραφο στο αναρχικό
κίνημα ανήμερα της 6ης Δεκέμβρη. Επιδιώκουν
την εκδίκηση, τη ρεβάνς. Αυτή όμως η
εκδίκηση μπορεί αρχικά να ξεσπάσει
εναντίον των αναρχικών αγωνιστών και
των δομών τους, όμως καθόλου δεν επιθυμεί
να περιοριστεί σε αυτούς. Σκοπός είναι
η απονέκρωση όλων των δυναμικών μορφών
διαμαρτυρίας και αντίστασης με τις
οποίες μπορούν οι καταπιεσμένοι, οι
εκμεταλλευόμενοι, οι πληβείοι να
αγωνιστούν εναντίον του κράτους και
του κεφαλαίου.
Τα
δείγματα είναι πολλά και ευκρινή. Από
τα νομοσχέδια που διαλύουν τα υπολείμματα
συνδικαλισμού που έχουν απομείνει και
βασικότερα που επιχειρούν να διαλύσουν
όλες τις νέες απόπειρες για έναν
πραγματικό συνδικαλισμό βάσης των
εργαζομένων, από τις αυξήσεις στις
ασφαλιστικές εισφορές, μέχρι την
ολοκληρωτική σήψη ενός χρεοκοπημένου
συστήματος το οποίο εκπροσωπείται από
ένα πλέγμα μαφιόζων λούμπεν μεγαλοαστών,
μισθοφόρων δημοσιογράφων τους και ένα
πολιτικό προσωπικό που λειτουργεί ως
βαποράκι του ντόπιου και διεθνούς
κεφαλαίου. Η εξουσία φοβάται γιατί νέοι
κύκλοι σύγκρουσης θα γεννηθούν στο
άμεσο μέλλον ως απότοκο της συντριπτικής
χρεοκοπίας του κρατικού-καπιταλιστικού
συστήματος. Γι' αυτό επιθυμούν να
εξαπολύσουν την επίθεσή τους τώρα, καθώς
θεωρούν ότι δεν θα συναντήσουν ισχυρές
αντιστάσεις. Αυτή είναι η στρατηγική
τους στόχευση. Η συνολική αποσάρθρωση
του επαναστατικού κινήματος.
Όλες
οι άλλες ερμηνείες αποτελούν στην
καλύτερη περίπτωση συνέπειες και όχι
αιτίες. Όπως για παράδειγμα η ανάλυση
περί εξευγενισμού που έχει επανέλθει
ως επεξηγηματική θεωρία. Ο πιθανός
εξευγενισμός γειτονιών μετά την κατίσχυση
επί του επαναστατικού κινήματος, δεν
αποτελεί τον κινητήριο μοχλό αλλά
«προεκλογική υπόσχεση» προς ισχυρά
οικονομικά συμφέροντα. Δεν χτυπιούνται
τα Εξάρχεια γιατί ενδιαφέρεται κανείς
για τον εξευγενισμό τους, αλλά γιατί
αποτελούν το φυτώριο της κοινωνικής
αντίστασης μέσα στην καρδιά της μητρόπολης
που εδώ και δεκαετίες πυρπολεί τους
κρατικούς σχεδιασμούς για ολοκληρωτική
υποδούλωση της κοινωνίας, της νεολαίας,
των πληβείων.Όπως άλλωστε δεν χτυπιούνται
οι καταλήψεις γιατί ενδιαφέρεται κανείς
πρωτίστως να τις χρησιμοποιήσει, αυτό
θα είναι το «τυχερό», το βασικό είναι
να χτυπηθούν οι δομές που συγκροτούν
τις αντιστάσεις, να χτυπηθεί ο κόσμος
που τις λειτουργεί να τρομοκρατηθεί ο
κόσμος που τις πλαισιώνει. Γι' αυτό
παρακολουθούνται και βασανίζονται
αγωνιστές, γι' αυτό χτυπιούνται παιδιά
στο σωρό με μόνο κριτήριο την περιοχή
που επιλέγουν να κινούνται, ενώ οι
ναρκομαφιόζοι συνεχίζουν ανενόχλητοι
το έργο τους…
Κι
όμως! Αργήσανε πάρα πολύ. Όσα χτυπήματα
κι αν δεχτεί το αναρχικό κίνημα και οι
δομές αντίστασης δεν μπορεί πια να
εξαλειφθεί. Υπάρχουν σε όλη την επικράτεια
αγωνιστές οι οποίοι συγκροτημένοι
πολιτικά γύρω από το αναρχικό ιδεώδες,
όντας ηθικά ακέραιοι δεν πρόκειται ούτε
να τρομοκρατηθούν, ούτε να λιποψυχήσουν,
απέναντι στον εσμό της ανθρώπινης
ευτέλειας, σε όσους επικαλούνται ως
κανονικότητα το στοίβαγμα ανθρώπων σε
στρατόπεδα συγκέντρωσης, το λιώσιμο
και κάψιμο παιδιών σε «κέντρα φιλοξενίας»,
την ανεξέλεγκτη δράση των δολοφονικών
συμμοριών της αστυνομίας και των ΜΑΤ,
την κανονικότητα της βίας και της
τρομοκρατίας. Το αναρχικό κίνημα στην
Ελλάδα έχει πλέον μια μακρά ιστορία
πίσω του σχεδόν μισού αιώνα πια, μετρώντας
τους δικούς του νεκρούς, τους δικούς
του βασανισμένους, φυλακισμένους,
τραυματισμένους και κακοποιημένους.
Το
αίμα που χύθηκε δεν ξεπλένεται με τις
αύρες της Ελληνικής Αστυνομίας, η μνήμη
δεν είναι σκουπίδι, ώστε να πεταχτεί σε
μια από τις χιλιάδες χωματερές ψυχών
που έχει φτιάξει η εξουσία μέσα στην
καταπίεση και τη βία.Όλη η γη βοά
εξεγερμένη ενάντια στους δυνάστες της.
Στη Χιλή και τη Βολιβία, στη Γαλλία, στη
Συρία και στην Παλαιστίνη, στην Τουρκία
και σε χιλιάδες ακόμα σημεία που ακόμα
ο πόθος για ελευθερία είναι μια καθημερινή
πάλη. Η Ελλάδα δεν θα μείνει για πολύ
έξω από αυτό τον νέο κύκλο συγκρούσεων.
Και οι αναρχικοί όπως πάντα θα βρίσκονται
στην πρώτη γραμμή του νέου ξεσηκωμού.
Αυτό είναι ένα διαρκές τελεσίγραφο
απέναντι στον κόσμο της εξουσιαστικής
βαρβαρότητας, το οποίο απαντά και τώρα
και πάντα στα θλιβερά ραβασάκια της
Κομαντατούρας:
ΚΑΜΙΑ
ΠΑΡΑΔΟΣΗ - ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΟΥΤΕ
ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Από
τα κατειλημμένα κτίρια, που όσο θα
απειλούνται από τις φασιστικές δυνάμεις
συμβολίζουν ολοένα και περισσότερο με
τα απελευθερωμένα από τις δυνάμεις
κατοχής των κατασταλτικών δυνάμεων
εδάφη, καλούμε όλους: τον κόσμο του
αγώνα, τη νεολαία, τους πληβείους, τους
φοιτητές και τους μαθητές να μπουν
δυναμικά στον αγώνα, σε κάθε κοινωνικό
πεδίο για την αναχαίτιση του κύματος
της κρατικής καταστολής, για να βγούμε
στην αντεπίθεση στη διεκδίκηση ενός
κόσμου χωρίς καταπιεστές και
καταπιεζόμενους, μια κοινωνία ελευθερίας
δικαιοσύνης και ισότητας,
ΓΙΑ
ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ
ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Κατάληψη
Mundo Nuevo | Κατάληψη Libertatia