Με χαρά μάθαμε πως στις αρχές του έτους ένας ακόμη αγώνας για να πάρουμε πίσω όλα αυτά που μας ανήκουν ξεκινά. Τον Γενάρη, λοιπόν, οι εργάτες/τριες της εταιρίας “Ε. Παπαδόπουλος – Ν. Παγούρας Α.Β.Ε.Ε.”, προχωρούν στην διαδικασία επίσχεσης εργασίας. Στη συνέχεια, καταλαμβάνουν το – εγκαταλελειμμένο, από αφεντικά και επενδυτές – εργοστάσιο μεταποίησης ξύλου στην Πατρίδα Ημαθίας και γίνονται ‹‹Οι Ρομπέν του Ξύλου››.
Η ιστορία τους, όμως, ξεκινά μερικά χρόνια πίσω. Από το 2010, σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση του καπιταλισμού έχει αρχίσει να γίνεται κομμάτι των ζωών μας, η εργοδοσία του εργοστασίου αρχίζει να περικόβει δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης, να καθυστερεί την μισθοδοσία, ενώ παράλληλα, δημιουργεί χρέη στο όνομα της εταιρίας, να κάνει εν κατακλείδι σωστά τη δουλειά του καταπιεστή κεφαλαιοκράτη απέναντι στην καταπιεζόμενη εργατική τάξη. Όταν, λοιπόν, η εταιρία είναι έτοιμη να κηρύξει πτώχευση και το πρωτοδικείο αποφασίζει να αποζημιώσει τους εργάτες/τριες χρέη ύψους 700.000 €, οι ιδιόκτητες, ανενόχλητοι από το νόμο, πωλούν διάφορα κινητά κεφάλαια για να ξεχρεώσουν σε ΔΕΚΟ, προμηθευτές κ.λπ. Οι εργάτες/τριες απαντούν με αγωγές, τα αφεντικά με προσβολές και οι εργατικές διεκδικήσεις περνούν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Παράλληλα, οι αιτήσεις προς την εργοδοσία για καταβολή των δεδουλευμένων απαντώνται με την πλήρη απαξίωση από τα αφεντικά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το 2015, εμφανίζεται ένας ‘επενδυτής’ που αγοράζει την επιχείρηση. Όμως η διαχείριση χρεών και εργατικών συνθηκών παραμένει ίδια και χειροτερεύει. Μετά από 15 μήνες απλήρωτων υπερωριών, καθυστερήσεων καταβολών, μειωμένων κατά το ήμισυ μισθών και απειλών απόλυσης αυτών που διεκδικούν, φτάνουμε στη σημερινή κατάσταση με τα χρέη μόνο προς τις εργαζόμενες/νους να φτάνουν τις 900.000 €. Ξεκινώντας, λοιπόν, την επίσχεση εργασίας προχωρούν σε κατάληψη του εργοστασίου και περιφρουρούν το stock των εμπορευμάτων και τα μηχανήματα της μονάδας. Και ενώ η πλευρά των αφεντικών αδιαφορεί – μέχρι τώρα τουλάχιστον – ο επενδυτής κινεί δικαστικούς και μπάτσους για να απομυζήσει το εργοστάσιο και τους εργάτες/τριες.
Εμείς από την πλευρά μας δηλώνουμε πως, έχοντας ως πρόταγμα την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και την αυτοδιεύθυνσή τους από την εργατική τάξη, βρισκόμαστε αλληλέγγυες/οι στον αγώνα των εργατών του ‘Ρομπέν’. Στον δρόμο που άνοιξε το παράδειγμα της Βιο.με. στον δευτερογενή τομέα παραγωγής και δεκάδες άλλα στον τριτογενή, παρακολουθούμε τις εξελίξεις του αγώνα τους και με βάση την έμπρακτη αλληλεγγύη στεκόμαστε στο πλευρό τους.
ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ
ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ
Η ιστορία τους, όμως, ξεκινά μερικά χρόνια πίσω. Από το 2010, σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση του καπιταλισμού έχει αρχίσει να γίνεται κομμάτι των ζωών μας, η εργοδοσία του εργοστασίου αρχίζει να περικόβει δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης, να καθυστερεί την μισθοδοσία, ενώ παράλληλα, δημιουργεί χρέη στο όνομα της εταιρίας, να κάνει εν κατακλείδι σωστά τη δουλειά του καταπιεστή κεφαλαιοκράτη απέναντι στην καταπιεζόμενη εργατική τάξη. Όταν, λοιπόν, η εταιρία είναι έτοιμη να κηρύξει πτώχευση και το πρωτοδικείο αποφασίζει να αποζημιώσει τους εργάτες/τριες χρέη ύψους 700.000 €, οι ιδιόκτητες, ανενόχλητοι από το νόμο, πωλούν διάφορα κινητά κεφάλαια για να ξεχρεώσουν σε ΔΕΚΟ, προμηθευτές κ.λπ. Οι εργάτες/τριες απαντούν με αγωγές, τα αφεντικά με προσβολές και οι εργατικές διεκδικήσεις περνούν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Παράλληλα, οι αιτήσεις προς την εργοδοσία για καταβολή των δεδουλευμένων απαντώνται με την πλήρη απαξίωση από τα αφεντικά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το 2015, εμφανίζεται ένας ‘επενδυτής’ που αγοράζει την επιχείρηση. Όμως η διαχείριση χρεών και εργατικών συνθηκών παραμένει ίδια και χειροτερεύει. Μετά από 15 μήνες απλήρωτων υπερωριών, καθυστερήσεων καταβολών, μειωμένων κατά το ήμισυ μισθών και απειλών απόλυσης αυτών που διεκδικούν, φτάνουμε στη σημερινή κατάσταση με τα χρέη μόνο προς τις εργαζόμενες/νους να φτάνουν τις 900.000 €. Ξεκινώντας, λοιπόν, την επίσχεση εργασίας προχωρούν σε κατάληψη του εργοστασίου και περιφρουρούν το stock των εμπορευμάτων και τα μηχανήματα της μονάδας. Και ενώ η πλευρά των αφεντικών αδιαφορεί – μέχρι τώρα τουλάχιστον – ο επενδυτής κινεί δικαστικούς και μπάτσους για να απομυζήσει το εργοστάσιο και τους εργάτες/τριες.
Εμείς από την πλευρά μας δηλώνουμε πως, έχοντας ως πρόταγμα την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και την αυτοδιεύθυνσή τους από την εργατική τάξη, βρισκόμαστε αλληλέγγυες/οι στον αγώνα των εργατών του ‘Ρομπέν’. Στον δρόμο που άνοιξε το παράδειγμα της Βιο.με. στον δευτερογενή τομέα παραγωγής και δεκάδες άλλα στον τριτογενή, παρακολουθούμε τις εξελίξεις του αγώνα τους και με βάση την έμπρακτη αλληλεγγύη στεκόμαστε στο πλευρό τους.
ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ
ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ