κείμενο για την επέτειο 2 χρόνων από τη δολοφονία του Π. Φύσσα

 Πέρασαν δυο χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από τους φασίστες της χ.α στο Κερατσίνι. Το τι ακολούθησε σε θεσμικό και δικαστικό επίπεδο είναι λίγο-πολύ γνωστό. Αυτό, όμως, που για εμάς έχει σημασία είναι η γενικότερη αντίδραση του αντιφασιστικού κινήματος, αλλά και της κοινωνίας γενικότερα, από την πορεία των γεγονότων.
 Σίγουρα αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι για κάποιους ανθρώπους που έπεσαν θύματα των φασιστών και για τις οικογένειές τους να υπάρξει κάποιου είδους δικαίωση μέσω του δικαστηρίου. Ο δικαστικός δρόμος μπορεί όντως να αποδειχθεί χρήσιμος σε πολλές περιπτώσεις, παρόλα αυτά δεν αποτελεί ούτε το μοναδικό μέσο στην πάλη ενάντια στο φασισμό, αλλά ούτε και το πρωταρχικό.
 Ένα μεγάλο μέρος του αντιφασιστικού κινήματος παραμένει αδρανές και εναποθέτει τις ελπίδες του στη δίκη σε σύμπνοια με το κομμάτι της κοινωνίας που πιστεύει ότι το ζήτημα του φασισμού θα τελειώσει στην Ελλάδα με την καταδίκη των μελών της χ.α. Όμως, αυτό που συμβαίνει είναι μια μικρή αναδίπλωση της χ.α που προσπαθεί να παρουσιάσει πλέον ένα πιο σοβαρό προσωπείο, με φασιστικές συμμορίες εντούτοις να συνεχίζουν τις επιθέσεις τους εναντίον των κατώτερων κοινωνικών ομάδων, αλλά και εναντίον αυτοοργανωμένων χώρων και αγωνιστών-στριών γενικότερα. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι ο φασισμός αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο κόμμα και αν αγνοηθεί ξανά θα βρεθούμε για ακόμη μια φορά προ εκπλήξεως. Πρέπει να αναδεικνύεται  και να πολεμιέται συνεχώς.
 Καθώς ουσιαστικά πρόκειται για μορφή καπιταλισμού, η απάντηση εναντίον του θα δοθεί μόνο από το ίδιο το αντιφασιστικό κίνημα κι όχι από οποιαδήποτε κυβέρνηση ή δικαστική αρχή που τόσα χρόνια εκτρέφουν το φασισμό και τον προμοτάρουν για να κάνει τη ‘‘βρώμικη δουλειά’’ προς όφελος της εκάστοτε εξουσίας και φυσικά του κεφαλαίου. Δεν χρειάζεται να αρχίσουν να σφάζουν και να κάνουν πογκρόμ για να καταλάβουμε ότι ο φασισμός και οι ιδέες που τον τροφοδοτούν έχουν βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία και δεν πρόκειται να εκλείψουν με μια δίκη.

 Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να γίνει είναι η συγκρότηση ενός αντιφασιστικού μετώπου, το οποίο θα αναγνωρίζει την ταξική φύση τόσο του φασισμού όσο και της απάντησης σ’ αυτόν και θα αναδεικνύει το ζήτημα με παρεμβάσεις, πορείες γειτονιάς κτλ, ώστε να μην αφήσει χώρο ούτε στο δρόμο ούτε και στο πολιτικό πεδίο για την περαιτέρω ανάπτυξή του. Ενός μετώπου που θα απορρίπτει τα συστατικά στοιχεία του φασισμού, όπως ο εθνικισμός, η ομοφοβία, ο σεξισμός και ο ρατσισμός και θα τα πολεμάει ενεργά και έμπρακτα. Που δεν θα περιμένει παθητικά τις εξελίξεις, αλλά θα βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπο με το συγκεκριμένο ζήτημα χωρίς να αδρανεί αλλά προλαμβάνοντας τις χειρότερες συνέπειές του.

*το παραπάνω κείμενο μοιράστηκε στην αντιφασιστική πορεία στις 18/9