Με χαρά ακούσαμε την είδηση ότι οι εργάτες της βιομηχανικής μεταλλευτικής ζητούν να πάρουν στα χέρια τους το εργοστάσιο ως αντάλλαγμα για τα χρεωστούμενα που τους οφείλονται. Ένας αγώνας που ξεκίνησε το Μάιο του 2011 με αφορμή το κλείσιμο-εγκατάλειψη του εργοστασίου από τη διεύθυνση. Ως απάντηση, η γενική συνέλευση του σωματείου των 40 εργατών και σε ποσοστό 98% προχώρησε σε καθεστώς επίσχεσης εργασίας από το Σεπτέμβριο του 2011. Η βιο.μετ. είναι θυγατρική της εταιρείας φίλκεραμ-τζονσον, παράγει κυρίως κόλλες για πλακάκια και βρίσκεται στη βιομηχανική ζώνη της Θέρμης. Αξιακό μας μέσο είναι η κατάληψη και αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής. Ως πολιτική συλλογικότητα, τασσόμαστε κατ’ αρχήν αλληλέγγυοι στα αιτήματα των εργατών της βιο.μετ και τονίζουμε ότι στηρίζουμε οποιονδήποτε αγώνα της εργατικής τάξης θέτει ως στόχο τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση. Θεωρούμε ότι ο αγώνας της βιο.μετ. τείνει προς αυτή την κατεύθυνση.
μόνη λύση η αυτοδιαχείριση…
Θέτουμε ως προταγματικό στόχο για την έξοδο από την κρίση και τον καπιταλισμό, που την γεννά, την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής μέσω της δημιουργίας και γενίκευσης της κουλτούρας των κολεκτίβων εργασίας, τη δημιουργία επαναστατικών αυτοοργανωμένων σωματείων βάσης και γενικότερα την οργάνωση της τάξης μας μέσα από απτές-χειροπιαστές επαναστατικές λογικές και πρακτικές.
Δυστυχώς ή ευτυχώς για κάποιους, οι εργατικοί αγώνες περιορίζονταν στο να έχουν ως στόχο μόνο οικονομικές διεκδικήσεις. Πλέον, με το ξέσπασμα του αγώνα στη βιομηχανική μεταλλευτική τίθενται προτάγματα με σχέδιο και στόχο: την διαχείριση του εργοστασίου από τους εργάτες. Όπως αναφέρουν και οι ίδιοι στις ανακοινώσεις τους, αγωνίζονται όχι μόνο για να λάβουν τα δεδουλευμένα τους, αλλά για να πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή. Δημιουργούν πλάνο για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματός τους: διεκδικούν από το κράτος το νομικό πλαίσιο που θα τους επιτρέψει την νόμιμη και άρα βιώσιμη λειτουργία του εργοστασίου υπό εργατικό έλεγχο με τη νομική μορφή της συνεταιριστικής επιχείρησης.
Άποψή μας είναι ότι στην παρούσα ιστορική στιγμή η παρέμβαση του κράτους, ως θεσμικού φορέα, για την ανάδειξη ενός νέου νομικού πλαισίου εργατικού ελέγχου των πτωχευμένων ή εγκαταλελειμμένων επιχειρήσεων δεν αποτελεί μονόδρομο για την αρχική βιωσιμότητα τέτοιων εγχειρημάτων. Η ίδια η αυτοδιαχείριση του εργοστασίου στη πράξη θα αποτελέσει το σημαντικότερο μοχλό πίεσης για τη δημιουργία ενός ευνοϊκότερου νομικού πλαισίου.
…ούτε ιδιωτικοποίηση ούτε κρατικοποίηση
Θεωρούμε ότι πρέπει να αποσαφηνιστούν εξ αρχής από τους ίδιους τους εργάτες οι έννοιες και οι αρχές του εργατικού ελέγχου που επιθυμούν. Από μεριάς μας τασσόμαστε ενάντια στη λογική των «ιδιωτικών» συνεταιριστικών επιχειρήσεων που έχουν ως στόχο τον πλουτισμό των εταίρων. Τασσόμαστε, επίσης, αντίθετοι σε κάθε είδους καθολική κρατικοποίηση που ακυρώνει τις έννοιες του εργατικού ελέγχου και της αυτοδιαχείρισης δημιουργώντας έτσι μια νοοτροπία ανάθεσης και επανάπαυσης, ιεραρχίας και υπαλληλισμού, ερχόμενη σε αντίθεση με την έννοια της αυτοδιαχείρισης που βασίζεται στη συνειδητή συμμετοχή.
Ο ενδεχόμενος εμπορικός-οικονομικός πόλεμος προμηθευτών/αγοραστών σε κάθε τέτοιο εγχείρημα, αν είναι απαραίτητο, μπορεί να αντιμετωπισθεί εν μέρει και για μικρό χρονικό διάστημα μέσω της κρατικής βοήθειας για την εξασφάλιση του κύκλου παραγωγής και πώλησης των προϊόντων. Η κοινωνική αλληλεγγύη σε αυτή τη περίπτωση είναι απαραίτητο να μετουσιωθεί σε μέσο πολιτικής πίεσης προς αυτήν την κατεύθυνση, με γνώμονα την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής. Ο συγκεκριμένος αγώνας αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη για την δημιουργία πολιτικής οργάνωσης, την οποία θεωρούμε απαραίτητη για τη δομή και το συντονισμό ατόμων, ομάδων, δράσεων, κινήσεων με επαναστατικά χαρακτηριστικά και στόχευση. Πολιτική οργάνωση η οποία θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για την όξυνση της ταξικής πάλης και την επαναστατική πρακτική.
μόνη λύση η αυτοδιαχείριση…
Θέτουμε ως προταγματικό στόχο για την έξοδο από την κρίση και τον καπιταλισμό, που την γεννά, την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής μέσω της δημιουργίας και γενίκευσης της κουλτούρας των κολεκτίβων εργασίας, τη δημιουργία επαναστατικών αυτοοργανωμένων σωματείων βάσης και γενικότερα την οργάνωση της τάξης μας μέσα από απτές-χειροπιαστές επαναστατικές λογικές και πρακτικές.
Δυστυχώς ή ευτυχώς για κάποιους, οι εργατικοί αγώνες περιορίζονταν στο να έχουν ως στόχο μόνο οικονομικές διεκδικήσεις. Πλέον, με το ξέσπασμα του αγώνα στη βιομηχανική μεταλλευτική τίθενται προτάγματα με σχέδιο και στόχο: την διαχείριση του εργοστασίου από τους εργάτες. Όπως αναφέρουν και οι ίδιοι στις ανακοινώσεις τους, αγωνίζονται όχι μόνο για να λάβουν τα δεδουλευμένα τους, αλλά για να πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή. Δημιουργούν πλάνο για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματός τους: διεκδικούν από το κράτος το νομικό πλαίσιο που θα τους επιτρέψει την νόμιμη και άρα βιώσιμη λειτουργία του εργοστασίου υπό εργατικό έλεγχο με τη νομική μορφή της συνεταιριστικής επιχείρησης.
Άποψή μας είναι ότι στην παρούσα ιστορική στιγμή η παρέμβαση του κράτους, ως θεσμικού φορέα, για την ανάδειξη ενός νέου νομικού πλαισίου εργατικού ελέγχου των πτωχευμένων ή εγκαταλελειμμένων επιχειρήσεων δεν αποτελεί μονόδρομο για την αρχική βιωσιμότητα τέτοιων εγχειρημάτων. Η ίδια η αυτοδιαχείριση του εργοστασίου στη πράξη θα αποτελέσει το σημαντικότερο μοχλό πίεσης για τη δημιουργία ενός ευνοϊκότερου νομικού πλαισίου.
…ούτε ιδιωτικοποίηση ούτε κρατικοποίηση
Θεωρούμε ότι πρέπει να αποσαφηνιστούν εξ αρχής από τους ίδιους τους εργάτες οι έννοιες και οι αρχές του εργατικού ελέγχου που επιθυμούν. Από μεριάς μας τασσόμαστε ενάντια στη λογική των «ιδιωτικών» συνεταιριστικών επιχειρήσεων που έχουν ως στόχο τον πλουτισμό των εταίρων. Τασσόμαστε, επίσης, αντίθετοι σε κάθε είδους καθολική κρατικοποίηση που ακυρώνει τις έννοιες του εργατικού ελέγχου και της αυτοδιαχείρισης δημιουργώντας έτσι μια νοοτροπία ανάθεσης και επανάπαυσης, ιεραρχίας και υπαλληλισμού, ερχόμενη σε αντίθεση με την έννοια της αυτοδιαχείρισης που βασίζεται στη συνειδητή συμμετοχή.
Ο ενδεχόμενος εμπορικός-οικονομικός πόλεμος προμηθευτών/αγοραστών σε κάθε τέτοιο εγχείρημα, αν είναι απαραίτητο, μπορεί να αντιμετωπισθεί εν μέρει και για μικρό χρονικό διάστημα μέσω της κρατικής βοήθειας για την εξασφάλιση του κύκλου παραγωγής και πώλησης των προϊόντων. Η κοινωνική αλληλεγγύη σε αυτή τη περίπτωση είναι απαραίτητο να μετουσιωθεί σε μέσο πολιτικής πίεσης προς αυτήν την κατεύθυνση, με γνώμονα την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής. Ο συγκεκριμένος αγώνας αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη για την δημιουργία πολιτικής οργάνωσης, την οποία θεωρούμε απαραίτητη για τη δομή και το συντονισμό ατόμων, ομάδων, δράσεων, κινήσεων με επαναστατικά χαρακτηριστικά και στόχευση. Πολιτική οργάνωση η οποία θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για την όξυνση της ταξικής πάλης και την επαναστατική πρακτική.
Για το λόγο αυτό
θέλουμε να επισημάνουμε κάποια ζητήματα που θεωρούμε ότι άπτονται θεμελιακά της
υπόθεσης της αυτοδιαχείρισης. Η κοινωνική αλληλεγγύη θα πρέπει να θέσει ως
αξιακό μέσο την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής. Μακριά από λογικές που συμπεριλαμβάνουν
την εργατική τάξη τους έλληνες γενικά, τα αφεντικά μικρά ή μεγάλα. Γι' αυτό
προτείνουμε η όποια αλληλεγγύη να μετουσιωθεί στη δημιουργία μιας πρωτοβουλίας η οποία θα αποτελείται από
συλλογικότητες και οργανώσεις που δεν θα αλλάζουν προτάγματα ανάλογα με την
πολιτική υπεραξία που πρόκειται να αντλήσουν. Μιλάμε γι' αυτές που αποδεικνύουν
με το λόγο και τις πράξεις τους ότι η αυτοδιαχείριση είναι δυνατόν να υπάρξει,
υπάρχει και αναπτύσσεται στην πόλη μας. Δεν είμαστε δογματικοί, αλλά πρέπει να
είμαστε ξεκάθαροι με το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης. Απέναντι στην τυχαιότητα
και την αποθέωση του αυθόρμητου, απέναντι στο δογματισμό της υπεράσπισης των
εργατικών δικαιωμάτων και μόνο, ως το μοναδικό μέσο της ταξικής πάλης, ο αγώνας
της βιο.μετ αποτελεί ένα βήμα για την πραγμάτωση της αυτοδιαχείρισης σε κάθε
παραγωγική μονάδα, αρκεί να υπάρχει θέληση, δομή και οργάνωση. Κι όλα αυτά,
διότι δε θέλουμε ούτε ζωγραφιστούς να βλέπουμε και σ' αυτόν τον αγώνα
«αλληλέγγυους» φασίστες και καιροσκόπους, είτε χαμογελάν, είτε φέρνουν δωράκια,
είτε τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Να μην γίνει και αυτός ο αγώνας τροφή για τον
ρεφορμισμό και το φασισμό. Αφού δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς.