Διανύοντας τον 3ο μήνα απεργίας στη χαλυβουργία οι απεργοί έχουνε κερδίσει, εμάς, τις «ριζοσπαστικές» ατομικότητες αλλά και επαναστατικές συλλογικότητες που βλέπουμε τα μέτρα και τα χρόνια να περνούν, χωρίς να οργανωνόμαστε αποτελεσματικά. 'Έχουν κερδίσει: την πρωτοπορία του αγώνα που θέτει τα όρια των υποχωρήσεων. Έχουν κερδίσει τη συμμετοχή, την πάλη, την αλληλεγγύη μεταξύ τους, τα συμφέροντα της τάξη τους ολόκληρης. Μπροστά στην ένοχη συνωμοσία της σιωπής που επικρατεί στην ελληνική επικράτεια μπόρεσαν και στέκονται όρθιοι ακόμα.
Δυστυχώς ο καπιταλισμός θα μας συντρίψει...Αυτοδιαχείριση η λύση..
Σε μια εποχή που οι εργασιακές σχέσεις αναδιαρθρώνονται προς όφελος του κεφαλαίου, οι αντιστάσεις των εργατών – παραγωγών δεν θα πρέπει να μένουν μόνο σε οικονομικές διεκδικήσεις. Οι συνομιλίες δε θα πρέπει να γίνονται μεταξύ εργοδοτών και εργατών αλλά μεταξύ εργατών-κράτους-κοινωνίας. Όταν θέλουμε να μιλάμε για κοινωνικό διάλογο θα πρέπει να εξετάζουμε το σύνολο των αναγκών της πλειοψηφίας (εργάτες) και όχι τη συνεργασία με τη μειοψηφία (βιομήχανοι).
Βάσει των παραπάνω πιστεύουμε ότι πρέπει οι ίδιοι οι εργάτες να καθορίζουν τις ανάγκες και τις επιδιώξεις τους και ότι το αίτημα που πρέπει να επιδιώκουν είναι η εξισωτική κατανομή του πλούτου που παράγουν. Ίσοι μισθοί για όλους, ανώτερα και κατώτερα στελέχη, γιατροί και σκουπιδιάρηδες. Καταστροφή στη πράξη του κοινωνικού αυτοματισμού με τη δημιουργία κοινού μισθού. Η ιδέα του εξισωτικού κομμουνισμού στο σήμερα, μόνο ουτοπία δεν μπορεί να είναι, καθώς πιστεύουμε ότι θέτει ρεαλιστικά το ζήτημα της οργάνωσης και της δομής που θέλουμε σήμερα για την πράξη του αύριο (με τον όρο πράξη εννοούμε την υλική δράση των ανθρώπων που κατευθύνεται προς ένα σκοπό, την κοινωνική επανάσταση, την αφομοίωση και μεταμόρφωση της αντικειμενικής πραγματικότητας, τη γενική βάση εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας και της γνώσης).
Ούτε κρατικό
Μία νίκη αν δεν έχει συνέχεια δεν κερδίζει τον πόλεμο. Η οργάνωση πρέπει να περάσει στην ουσία του επαναστατικού προτάγματος και να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος. Η αποτυχία εφαρμογής και διαχείρισης του «υπαρκτού» σοσιαλισμού οφείλεται αν μη τι άλλο, στην απουσία συνείδησης των εργατών που επέτρεψε σε μία ολιγαρχία να διοικεί και να αποφασίζει γι' αυτήν, από τη μία και από την άλλη, τη μη παραγωγικότητα των εργατών.
Το μοντέλο που προτείνουμε στους αγωνιστές της χαλυβουργίας αλλά και η πρόταση προς τη κοινωνία της κρίσης του καπιταλισμού είναι η συμμετοχική αυτοδιαχείριση της κοινωνίας των εργατών. Η παραπάνω πρόταση στη συγκεκριμένη επιχείρηση επιτρέπει την επαναλειτουργία του εργοστασίου με τη παράκαμψη του εργοδότη και εισαγάγει κατά εμάς μια συνολική απάντηση για το ξεπέρασμα της κρίσης του καπιταλισμού γενικότερα.
Ούτε ιδιωτικό
Με βασική αρχή την ιδέα της αυτοδιαχείρισης στο σήμερα προτείνουμε :
- Άμεση επαναλειτουργία του εργοστασίου της χαλυβουργίας με αυτοδιαχείριση των εργατών.
- Κρατική παρέμβαση για τη προμήθεια πρώτης ύλης αλλά και διάθεσης του εμπορεύματος σε μέση τιμή αγοράς, είτε προς κρατικά έργα, είτε τη διευκόλυνση για εξαγωγή με διακρατική συμφωνία.
- Αξιακό μας μέσο είναι η κατάληψη των μέσων παραγωγής. Στην περίπτωση όμως που οι συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει για τη γενίκευση του φαινομένου και την απαλλοτρίωση του εργοστασίου στηρίζουμε τη συνέχιση της απεργίας και πίεση για εξαγορά μετοχών από το κράτος με τη μορφή δανείου προς τους εργαζόμενους (η αποπληρωμή θα βαρύνει τους εργαζομένους ισόποσα και προσωπικά).
- Εισαγωγή της κοινωνικής χαλυβουργίας στην ελεύθερη αγορά. Η κρατική παρέμβαση αφορά μόνο τη διευκόλυνση προμήθειας και διάθεσης προϊόντος σε περίπτωση αναμενόμενου μποϋκοτάζ από τα καρτέλ κατασκευαστών.
Με τη παραπάνω πρόταση δεν υποστηρίζουμε την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής καθώς εκτός του ότι θεωρούμε το μέσο αντιπαραγωγικό διαφωνούμε γενικότερα με ένα τέτοιο μοντέλο οργάνωσης. Αντίθετα πιστεύουμε πως η συνειδητοποίηση των εργατών ως αυτόνομων παραγωγών είναι η αρχή για μία κοινωνία κομμουνιστική.
Πολιτικός φορέας-κίνημα στήριξης είναι το μέσο που θα πιέσει για τη δική του παραγωγή. Η προοπτική δημιουργίας αυτόνομης παραγωγής μέσα στον καπιταλισμό με σκοπό την ανατροπή του, προϋποθέτει :
- την γενίκευση του φαινόμενου,
- την παραδειγματική δημιουργία-λειτουργία ανάλογων εγχειρημάτων,
- την κοινή ιδεολογική πλατφόρμα δράσης ανθρώπων (αρχικά) που θα ενωθούν μέσα από την οικονομική - ιδεολογικοπολιτική ανάγκη για να μπορέσουν να επανασυστήσουν τα κοινωνικά ταμεία, να δώσουν λύση στην ανεργία.
Το εγχείρημα της χαλυβουργίας θα πρέπει να λειτουργήσει παραδειγματικά και να συμπαρασταθεί ανατροφοδοτούμενο, από και προς τους υπόλοιπους εργαζομένους. Το μοντέλο της αυτοδιαχείρισης δεν αφορά μοναδικούς τομείς παραγωγής ή μεμονωμένες επιχειρήσεις αλλά το σύνολο της παραγωγής σε όλους τους τομείς. Πιο συγκεκριμένα το μοντέλο περιλαμβάνει επιχειρήσεις που πτωχεύουν (εικονικά ή πραγματικά), που μεταναστεύουν (αλλαγή τόπου παραγωγής), που ιδιωτικοποιούνται (Ε.Υ.Α.Θ, Δ.Ε.Η), που απολύουν, που ελαστικοποιούν ώρες και θέσεις εργασίας, που κατανέμουν άνισα τον πλούτο που παράγουν ακόμα και ανάμεσα στους εργαζομένους τους.
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Όταν, οι διεκδικήσεις για μεγάλωμα μισθών αποδειχθούν μάταιες(παγκοσμιοποίηση, μνημόνιο, ΔΝΤ, στάση πληρωμών), όταν οι καθημερινοί υπερκαταναλωτές τελικά πληρώσουν, όταν η πραγματική ανεργία φθάσει το 20%, όταν τα κοινωνικά ταμεία τείνουν προς κατάρρευση και όταν, τελικά, εγκαταλειφθεί η γενικευμένη άρνηση που τους διακατέχει ίσως τότε, πριν είναι πολύ αργά, επαναστατικοποιήσουν τα προτάγματά τους για την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας,.
Δεν μας αρκούν χίλιες αρνήσεις, αλλά άλλες τόσες καταφάσεις.
Σχόλια