Παρασκευή 5/6 :Μια Στάση Πριν το Τέλος / Fruitvale Station
Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ
Σενάριο: Ράιαν Κούγκλερ
Υπόθεση: Η ιστορία ακολουθεί τον 22άχρονο Όσκαρ Γκραντ, που μένει στο Όκλαντ και ξυπνά το πρωί της 31ης Δεκεμβρίου 2008 και αισθάνεται κάτι στον αέρα.Χωρίς να είναι σίγουρος τι είναι, το εκλαμβάνει ως ένα σημάδι για μια καινούργια αρχή: να γίνει καλύτερος γιος, καλύτερος σύντροφος και καλύτερος πατέρας της τετράχρονης Τατιάνα.
Η ταινία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, αφηγείται την τελευταία μέρα της ζωής του 22άχρονου Αφροαμερικανού Όσκαρ Γκραντ, ο οποίος την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2009 βρέθηκε περαστικός μαζί με τη γυναίκα του και τους φίλους του σ’ έναν σταθμό τρένου κοντά στο Σαν Φρανσίσκο. Με την ελάχιστη αφορμή, οι αστυνομικοί του σταθμού συνέλαβαν την παρέα και πάνω στον διαπληκτισμό, ο ένας πυροβόλησε εν ψυχρώ τον Όσκαρ στην πλάτη και τον σκότωσε, ισχυριζόμενος αργότερα ότι το έκανε άθελά του, νομίζοντας ότι αντί για το όπλο του, κρατούσε το taser του.
Director:
Raoul Peck
Με μια αφήγηση που αποτελείται εξ ολοκλήρου από τα λόγια του συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουϊν (1924-1987), από προσωπικές του εμφανίσεις και από το κείμενο του τελευταίου του βιβλίου, Remember This House, που έμεινε ημιτελές, το ντοκιμαντέρ αυτό που βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ είναι η επιτομή του «black power».
Ο χωροχρόνος του ντοκιμαντέρ είναι οι ΗΠΑ των μέσων της δεκαετίας του ’50 μέχρι το 1968 και τη δολοφονία του Martin Luther King. Πέρα από το προσωπικό σχόλιο και τις παρατηρήσεις του Baldwin, η αφήγηση επικεντρώνεται στις ζωές, στις δράσεις και στις δολοφονίες των τριών ηγετών του κινήματος ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Medgar Evers, Malcolm X και Martin Luther King.
Μιλώντας για τους τραγικούς θανάτους των ηγετών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα Μάλκομ Εξ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μέντγκαρ Έβερς, καταδεικνύει το πώς η εικόνα (και η πραγματικότητα) των μαύρων στη σημερινή Αμερική είναι κατασκευασμένη και επιβεβλημένη.
Όπως λέει και ο James Baldwin: «η ιστορία του νέγρου στην Αμερική, είναι η ιστορία της ίδιας της Αμερικής. Δεν είναι μια όμορφη ιστορία». Αν όμως κάποιος δεν μπορεί να εντοπίσει παραλληλισμούς στην αντιμετώπιση των Αφροαμερικανών μισό αιώνα πριν και στη σημερινή αντιμετώπιση πολλών μειονοτήτων, είτε είναι ψεύτης είτε κάτι χειρότερο.
Παρασκευή 17/6 : Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή / Mudbound
Σκηνοθεσία: Ντι Ρις / Dee Rees
Σενάριο βασισμένο στο μυθιστόρημα της Hillary Jordan: Virgil Williams, Dee Rees
«Το «Mudbound» έχει να κάνει με την κοινωνική τάξη, τη φιλία και τον ατελείωτο αγώνα ενάντια στη γη. Παρ’ όλο που είναι τοποθετημένο στον μεταπολεμικό νότο, το προσέγγισα σαν μια πρωτοποριακή ιστορία και σκηνοθέτησα την αφήγηση σαν γουέστερν. Οι χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με ένα τοπίο που μοιάζει προσωποποιημένο, καθώς η λάσπη, ο ήλιος, η βροχή τους ανταγωνίζονται συνεχώς.»
«Όπως οι συζητήσεις για φυλετικά ζητήματα και θέματα ανισότητας σε αυτή τη χώρα, έτσι και η οικογένεια McAllan και η οικογένεια Jackson μοιάζουν βαλτωμένες στις προκαταλήψεις και στη μισαλλόδοξη ιεραρχική δομή που τους επιβάλλει η Αμερική. Για κάθε μικρή πρόοδο που σημειώνει κάποιος χαρακτήρας καθώς προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο, υπάρχει μια μεγαλύτερη ανατροπή που τους βυθίζει στην αμφιβολία και τον αγώνα. Η ταινία έχει να κάνει με το να μην μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι σου, με το πώς η οικογένεια, χωρίς να το υποπτεύεται, μπορεί να σε πνίξει. Έχει να κάνει με το τι σημαίνει να είσαι πολίτης, μιας χώρας, ενός μέρους και της ίδιας της γης.»- Ντι Ρις
Παρασκευή 17/6 : Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή / Mudbound
Σκηνοθεσία: Ντι Ρις / Dee Rees
Σενάριο βασισμένο στο μυθιστόρημα της Hillary Jordan: Virgil Williams, Dee Rees
«Το «Mudbound» έχει να κάνει με την κοινωνική τάξη, τη φιλία και τον ατελείωτο αγώνα ενάντια στη γη. Παρ’ όλο που είναι τοποθετημένο στον μεταπολεμικό νότο, το προσέγγισα σαν μια πρωτοποριακή ιστορία και σκηνοθέτησα την αφήγηση σαν γουέστερν. Οι χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με ένα τοπίο που μοιάζει προσωποποιημένο, καθώς η λάσπη, ο ήλιος, η βροχή τους ανταγωνίζονται συνεχώς.»
«Όπως οι συζητήσεις για φυλετικά ζητήματα και θέματα ανισότητας σε αυτή τη χώρα, έτσι και η οικογένεια McAllan και η οικογένεια Jackson μοιάζουν βαλτωμένες στις προκαταλήψεις και στη μισαλλόδοξη ιεραρχική δομή που τους επιβάλλει η Αμερική. Για κάθε μικρή πρόοδο που σημειώνει κάποιος χαρακτήρας καθώς προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο, υπάρχει μια μεγαλύτερη ανατροπή που τους βυθίζει στην αμφιβολία και τον αγώνα. Η ταινία έχει να κάνει με το να μην μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι σου, με το πώς η οικογένεια, χωρίς να το υποπτεύεται, μπορεί να σε πνίξει. Έχει να κάνει με το τι σημαίνει να είσαι πολίτης, μιας χώρας, ενός μέρους και της ίδιας της γης.»- Ντι Ρις