Με αφορμή τα απεργιακά καλέσματα στις 14 και 28 Νοέμβρη, καθώς και αυτού της 1ης Νοέβρη, τοποθετούμαστε δημόσια σε σχέση με τις νέες συνθήκες που επιβάλονται απο την κυβέρνηση σε συνεργασία με το ΔΝΤ, ως μέτρα εξόδου από «τα μνημόνια». Τα μέτρα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν μια πολιτική χρόνων η οποία ακολουθεί το δόγμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού (οικονομικά και διοικητικά μέτρα αναδιάρθρωσης του κράτους με στόχο την επιβιώση του μηχανισμού του με κάθε κόστος) από κάθε κυβέρνηση απο το 2010 μέχρι και σήμερα. Ήδη γίνεται φανερό πως η «έξοδος απο τα μνημόνια» κάθε άλλο παρά αληθινή ειναι. Τα ίδια τα προαπαιτούμενα μέτρα αναφέρονται σε οικονομική εξάρτηση του ελληνικού κράτους από το ΔΝΤ και την παγκόσμια τράπεζα ακόμη και μετά από την «έξοδο». Κάθε μέτρο που ψηφίστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο οδήγησε σε άλλη μια παραχώρηση προς εκμετάλλευση κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων. Επίσης εκτινάχθηκε η οικονομική εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ παράλληλα δικαιώματα που κάποτε φάνταζαν δεδομένα τώρα φαίνονται σαν μακρινο όνειρο (συλλογικές συμβάσεις, επιδόματα, άδειες, ένσημα κ.λπ.).
Παράλληλα, μέσω των νέων μέτρων και της «φιλελεύθερης διαχείρισης» συνέχισε η, ολοένα και αυξανόμενη, καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Θα ήταν αδύνατο να αριθμήσουμε γεγονότα και περιπτώσεις αυτών, οπότε θα επικεντρωθούμε στα γεγονότα του τελευταίου έτους. Κι αν κάποτε κράτος & αφεντικά αντιμετώπιζαν τους εργατικούς αγώνες με φυσική, βίαιη καταστολή (με την υποστήριξη κράτους και παρακράτους), πλεόν καταστέλλουν και με νομοθετικές αναδιαρθώσεις. Την περασμένη άνοιξη και αμέσως μετά την έγκριση του πολυνομοσχεδίου για τα εργασιακά (μεταξύ άλλων) επήλθε και η σύναψη της «Κοινωνικής Συμμαχίας» από τη ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ με εργοδοτικούς, επιστημονικούς και άλλους φορείς της χώρας. Μόνο σαν ανίερη μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η συμμαχία. Οι πάλαι ποτέ ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ και ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους ταξικούς αγώνες που προκύπτουν από την βάση. Η «Κοινωνική Συμμαχία» προσπαθεί να αφοπλίσει τους εργάτες από το κύριο όπλο τους απέναντι στην εκμετάλλευση, την κύρηξη απεργιών. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό εργαλείο στην γραφειοκρατική καταστολή των απεργιών ειναι το εξής νομοθέτημα:...απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (½) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών της συνδικαλιστικής οργάνωσης[για την κύρηξη απεργίας]...Αυτό σημαίνει πως μόνο όσοι κι όσες έχουν την οικονομική άνεση να πλήρουν αυτήν την προϋπόθεση θα έχουν και δικάιωμα ψήφου.
Βλέποντας, λοιπόν, τον εργασιακό ορίζοντα να μαυρίζει, και προτού ξεσπάσει η νέα καταιγίδα του προϋπολογισμού της χώρας, εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε σωματεία βασης (σωματεία που αυτο-οργανώνονται και οι αποφάσεις λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης) σε όλη την Ελλάδα οργάνωσαν απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη τη χωρα την 1η Νοέμβρη. Με την οργάνωση αυτής της απεργίας έκαναν ξεκάθαρο στην κοινωνία πως οι εργάτες και οι εργάτριες μπορούν και θέλουν να αντιπαλέψουν νομοσχέδια, νόμους, τα ξεπουλημένα σωματεία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τα γραφειοκρατικά σωματεία του ΠΑΜΕ. Επίσης, κάλεσαν και παρενέβησαν (στην Αθήνα) με τα δικά τους πολιτικά σκεπτικά γύρω από τον συνδικαλισμό στην απεργία της 14ης Νοέμβρη. Σε συνέχεια των απεργιακών καλεσμάτων θα βρεθούν και πάλι στους δρόμους την 28 Νοέμβρη για να διαδηλώσουν ενάντια στα μέτρα λιτότητας, στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στους πετσοκομένους μισθούς, στην ανασφάλεια, σε κάθε πτυχή εκμετάλλευσης των εργαζομένων από τα αφεντικά και το κράτος. Η πανελλαδική προσπάθεια της οργάνωσης της απεργίας της 1ης Νοέμβρη έκανε ξεκάθαρο πως όποια μορφή αντίστασης ξεπηδά δεν μπορεί να είναι καθοδηγούμενη, αλλά να ξεπηδά ως πηγαία αντίδραση, με ριζοσπαστικά, πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά, απέναντι στην υποβάθμιση και την εξαθλίωση των ζωών μας. Δηλαδή να στρέφεται ενάντια στις ίδιες τις ρίζες της κρατικής πολιτικής, να στοχεύει στην ίδια την ουσία των εξουσιαστικών συστημάτων.
Οραματιζόμενοι μια κοινωνία με απούσα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου οι ζωές μας θα έχουν αξία και όλοι κι όλες θα έχουμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, θα σταθούμε στο πλευρό τους. Οφείλουμε να αγωνιστούμε με ένα σαφή προσανατολισμό, να κάνουμε τις απεργίες και πάλι επικίνδυνες για το κράτος και τα αφεντικά, μέσα από τον συνεχή και οργανωμένο αγώνα. Μέσα από σωματεία βάσης, οριζόντια και αντιιεραρχικά σχήματα, συνελεύσεις γειτονιάς, μαζί με φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους, στους χώρους εργασίας, τα σχολεία και τις σχολές να δώσουμε τις μάχες αυτές στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που θα έχουν ως πυξίδα την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ & ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Προσυγκέντρωση 10 π.μ. Πεζόδρομος Γκαρμπολά
Συγκέντρωση – Πορεία 10.30 π.μ. Καμάρα
LIBERTATIA – ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ