Από το 2008 που η διεθνής οικονομική και πολιτική
κρίση εμφανίζεται στην Ελλάδα, το κεφάλαιο βρίσκεται μπροστά σε μια αδυναμία
της κοινωνικής αναπαραγωγής του. Έτσι επιχειρώντας την αναδιάρθρωση του, ένα
σύνολο μέτρων έρχεται στο προσκήνιο με σκοπό την υποτίμηση του κόστους της
εργασίας, την αύξηση της παραγωγικότητας, τη μείωση του διογκωμένου ελληνικού
δημόσιου τομέα, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Για μας η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας κακής
διαχείρισης του δημοσίου χρήματος από τα πολιτικά πρόσωπα, ούτε ένα σημείο των
καιρών αλλά ένα δομικό στάδιο μέσα στον κύκλο του καπιταλισμού. Αποτελεί
ταυτόχρονα όμως μέσω της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων άρα και ανάδειξης των
αντιφάσεων του καπιταλισμού, μια ευκαιρία για το ολικό ξεπέρασμα του.
Ως απάντηση στα μέτρα, μια σειρά απεργιών έλαβαν και
συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα με χαρακτηριστικά τους την μεγάλη σχετικά
συμμετοχή, τον αποσπασματικό χαρακτήρα, την υιοθέτηση συγκρουσιακών πρακτικών
από μεγάλο μέρος του πλήθους και την απουσία ενός συνολικού πολιτικού πλαισίου
αγώνα. Παράλληλα με τη μορφή τους αδυνατούν να λειτουργήσουν ως η ολοκληρωτική
παράλυση της παραγωγικής διαδικασίας, ν' αποτελέσουν ένα εργαλειακό
επαναστατικό μέσο. Πράγματι παρά τις συγκρούσεις που τις συνόδευσαν ένα μικρό
μόνο κομμάτι των παραγωγικών δυνάμεων (και ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα)
απέργησε ενώ η κατανάλωση συνεχιζόταν αμείωτα, χαρτογραφώντας έτσι και τα όρια
τους.
Γιατί και πως κατεβαίνουμε στο δρόμο
Θεωρούμε την απεργία ως ακόμη ένα κομμάτι της ταξικής
πάλης, πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία των προϋποθέσεων της καταστροφής του
καπιταλιστικού συστήματος. Με εφαλτήριο τις οικονομικού τύπου διεκδικήσεις και
τη δυνατότητα ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης μέσω της κοινωνικής
αλληλεπίδρασης που προσφέρει η απεργία αποσκοπούμε στην ενσωμάτωση τους σ' ένα
συνολικότερο πολιτικό αγώνα με ξεκάθαρα επαναστατικά-ταξικά χαρακτηριστικά.
Η επαναστατική διαδικασία αποτελεί πρωταρχικά μια
κατάφαση που δε χωρά και δεν ορίζεται μέσα από τη λογική του ετεροκαθορισμού
της άρνησης. Δε χωρά μέσα της γηπεδικές συμπεριφορές, δεν είναι μια σύνθεση
ατομικών αυθορμητισμών. Συνεκτικός της ιστός δεν είναι η βία αλλά η συνείδηση.
Θέση και στόχος μας είναι η αυτοδιαχείριση της
κοινωνίας. Οι τρόποι δράσης μας δεν επιλέγονται με όρους τυχαιότητας αλλά
αποφασίζονται και υλοποιούνται συλλογικά από την ομάδα
περιφρούρησης. Όποιος-α θέλει να συμμετάσχει στον σχηματισμό θα πρέπει να
συμφωνεί με το πλαίσιο που έχει ήδη τεθεί μέσω των κειμένων μας σε πολιτικό
επίπεδο και κάτω από τις οδηγίες της περιφρούρησης στο επιχειρησιακό επίπεδο.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ