Σκέψεις πάνω στο ζήτημα της απεργίας
Μετά από μια σειρά απεργιών-διαδηλώσεων που έχουν πραγματοποιηθεί στον ελλαδικό χώρο από το 2008 μέχρι σήμερα, όπου η πολυσυζητημένη κρίση έκανε την «εμφάνιση» της, θεωρούμε σημαντική την ανασκόπηση, την κριτική και εν τέλει την αποτίμηση αυτών των απεργιών (στο βαθμό που αυτή είναι δυνατή, μιας και τίποτα δεν έχει τελειώσει). Για εμάς η κρίση δεν είναι «τυχαίο» ή «ατυχές» φαινόμενο, δεν είναι δηλαδή αποτέλεσμα κάποιας κακής οικονομικής διαχείρισης, ούτε κάποιων καιροσκόπων καθώς ούτε και των εκάστοτε πολιτικών προσώπων.
Αντιλαμβανόμαστε την κρίση ως δομικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος όπου κράτος και κεφάλαιο προχωρούν στην περαιτέρω αναδιάρθρωση των εκμεταλλευτικών σχέσεων, στοχεύοντας πάντα στην υποτίμηση του εργατικού δυναμικού. Ταυτόχρονα όμως η κρίση αποτελεί και μια ευκαιρία ανάδειξης των αντιθέσεων του καπιταλισμού και εν τέλει της ολοκληρωτικής καταστροφής του.
Ερχόμενοι λοιπόν στην περίπτωση της ελλάδας και θέλοντας να ανιχνεύσουμε τη μορφή και την οργάνωση της κοινωνικής-ταξικής αντεπίθεσης φτάνουμε στη γενική απεργία ως ένα εν δυνάμει επαναστατικό εργαλειακό μέσο. Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι η μορφή που έχουν πάρει οι γενικές απεργίες στο διάστημα που εξετάζουμε, αν και φαινομενικά συνεχίζουν δυναμικά μέσα στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, αδυνατούν να δομήσουν μια πραγματικά επαναστατική και ριζοσπαστική μέθοδο της προλεταριακής πάλης ενάντια στην εξουσία. Παρά τη μεγάλη συχνότητα και συμμετοχή κόσμου καθώς και την υιοθέτηση συγκρουσιακών πρακτικών από μέρος των διαδηλωτών. Ορισμένες παθογένειες συνεχίζουν να αναπαράγονται. Το ποσοστό των εργαζομένων που συνειδητά απεργεί (ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα) είναι πολύ μικρό, αν αναλογιστούμε τις επικρατούσες συνθήκες. Ακόμη, εξετάζοντας την απεργία ως αυτό που θα έπρεπε να είναι ─ παράλυση δηλαδή της παραγωγικής διαδικασίας ─ διαπιστώνουμε ότι αυτό δε συμβαίνει (με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις). Κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων η κατανάλωση συνεχίζεται αμείωτα. Όντας αποσπασματικές και με χαμηλή διάρκεια, οι απεργίες των τελευταίων τριών ετών, καταλήγουν να λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής αδυνατώντας να αποτελέσουν μια συνεχή διαδικασία για την κλιμάκωση του οικονομικού-πολιτικού αγώνα.
Σε όλα τα παραπάνω δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο ρόλο των θεσμικών και κομματικών συνδικαλιστικών οργάνων. ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ καθώς και το ΠΑΜΕ έχοντας την πρωτοκαθεδρία στους χώρους εργασίας, ελλείψει ισχυρών αυτοοργανωμένων επαναστατικών σωματείων βάσης, αποτελούν τον κύριο εκφραστή-διαχειριστή των εργασιακών κεκτημένων και δικαιωμάτων. Δε μπορούμε παρά να εναντιωθούμε στο ενδοσυστημικό ρόλο τους, ο οποίος δεν είναι άλλος απ’ το να διατηρούν την πολυπόθητη για τα αφεντικά κοινωνική ειρήνη, διοργανώνοντας απεργίες που αδυνατούν να πάρουν ριζοσπαστικό-επαναστατικό χαρακτήρα και να αποτελέσουν πραγματική απειλή.
Όπως προαναφέραμε, ορίζουμε την απεργία ως την καθολική παράλυση της παραγωγικής διαδικασίας. Αρχίζοντας από τις καθαρά οικονομικές διεκδικήσεις, μέσα από τις ζυμώσεις και την ανάπτυξη συνειδήσεων που γεννιούνται με τη συμμετοχή στην απεργία, αυτές πρέπει να αποκτήσουν τη μορφή συνολικότερου πολιτικού αγώνα.
Προβάλλει επιτακτική λοιπόν η ανάγκη της επαναστατικής οργάνωσης της εργατικής τάξης. Με εργατικά συμβούλια και αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης ενάντια στη λογική της εκπροσώπησης και της ανάθεσης, με τη δημιουργία κολεκτίβων εργασίας και κατάληψη-αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής από τις εργάτριες και τους εργάτες. Τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου πόλου για το συντονισμό και τη διάδοση της αλληλεγγύης ανάμεσα στις εργάτριες και στους εργάτες.
Από τη εργατική χειραφέτηση μέχρι τη γενικευμένη αυτοδιαχείριση
Για μια κοινωνία χωρίς τάξεις και μισθωτή εργασία
Για τον κομμουνισμό και την αναρχία.
ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA